دل من سر خورد وقتی که رفتی!

اینو برای تو نوشتم یادت  میاد کی بود؟

بیاد بیاور اون روز که برفا دونه دونه پر گرفته بودند و میخواستن "زمینی" بشن من و تو در آغوش هم "هوایی" شده بودیم !

میخواسیتم هوایی باشیم تا از چش حسود و نگاه بغض آلود زمینی ها دور شیم .

میخواستیم تا آنجا بالا بریم که دیگر هوای زمینی ها برای نفس کشیدن وجود نداشته باشد و فقط با هوای نفسهای همدیگه زنده باشیم !

خوبه به یادت بیاری تو اون حال و هوا در حالیکه همه جا یخ بسته بود رقص بخار نفسای تو دیدن دیدنی ترین  صحنه فرا رویمان بود .

 فصل فوتبالی و ورزشی باشگاههای کشور یا اروپا یا برزیل رو نمیگم چون خیلی برام مهم نیس!

فصل طبیعی هم نه چون اصلا گذر زمان را که نتیجه همیشگی آن است را بخصوص که اگر بیهوده بگذرد دوست ندارم.

فصل کتابم را هم در نظر ندارم چرا که هنوز آن را بدرستی نفهمیده ام و نفهمیده گذار از نوشته های نویسنده اش را حیف میدانم!

 شماره فصل را هم نمیدانم چون نشمرده ام !

ولی فصل رابطه ام با تو را بسیار کنجکاوانه و با دقت و ظرافت خاص مرور میکنم شروعش را و خاتمه اش را روز اول و آخرش را بهارش را خزانش را و همه و همه چیزش را ....

دانلود در فرمت پاور پوینت

پسورد: www.bayerahgozar.loxblog.com

 با ابر که می آیی قرابتت با باران را حدس میزنم و چون بوی گل میدهی گلستانی میشوی قرار با تو معنا میشود و بی قراری در نبودنت شعله میکشد ومن که همیشه بیقرار توام باید در شعله اش بسوزم !

بر چه اساسی معماری نگاهت را حدس بزنم وقتی خطوط گرد و راست افق نگاهت در قالب و کادر اندیشه عقیم من معنا نشده اند! و خطای ساختاریشان تضاد فضاها را ترسیم میکند و قرینه ها را بی تکرار به چالش میکشاند! دمای بدنم را به حساب کدام اشتباه محاسباتی بگذارم که وقتی نام تو را میشنوم به یکباره سیر صعودی منحنیش همه را انگشت به دهان میگذارد!

ساز ناکوک احساسم را چگونه و با کدام قائده و قانون و گوشه و دستگاه مقایسه کنم که تا تو هستی شور و نوایش همگان را به وجد میاورد و چون میروی بیداداش به شوشتر و اصفهان و حجاز میرسد!

 تو رها شده از بند مسامحه و تعارف و تکلف و مصلحت و با احساسات ذوق زده و لخت و عریان و من با انبوه کلمات و جملات پوشیده شده با ایهام و ابهام کجا میتوانیم همپوشانی احساسی داشته باشیم!؟

نام شناسنامه ایت نه، آن نام که پدرو مادرت و شاید هم دایی و عمه ات ناخواسته و بدون توجه به نظرت برایت انتخاب کرده اند را نمی گویم!

آن نام را میگویم که حروفش تک تک، تجلی فکر و اندیشه ناب تواند و بلندای سرو قامتت را به بر پهنه کوهپایه های احساست به سیما کشیده است !

همان که نشان از زلال چشمه ساران نگاهت دارد و دستانت را پربار ترو غنی تر می نمایاند. من عادت دارم نام واقعیت را اینگونه بشناسم !

یک روز گفتی دنیا                        گفتم کم است و تو زیادی!

یک روز دیگر گفتی عسل                    گفتم تو هم قندی هم عسل!

دیروز گفتی خدا                            گفتم بر ملک دل من آری بخدا ،کفر اگر نباشد خدایی !

امروز هم که نگفتی نامت چیست؟